Dromen, dakpannen en de sceptic tank: laatste blog voor de feestdagen!

De Grote Septic Tank Saga: Van Graven naar Chardonnay

Als je ooit het idee hebt gehad om in Frankrijk een huis te kopen en alles zou ‘gewoon’ goed verlopen, laat me je dan alvast vertellen: er is altijd wel iets. In ons geval was dat de septic tank. Het begon allemaal in december 2021, toen we met veel enthousiasme de handtekening zetten onder het koopcontract van ons huis. Het contract was een beetje als een boek waar je niet te veel in wilde lezen, maar dat je toch niet kon negeren. Een van de hoofdstukken sprak over de aanleg van een nieuwe septic tank. Geen probleem, dachten we toen. Dat doen we wel even.

Zoals vaak het geval is met grote projecten, blijkt de realiteit een stuk ingewikkelder. We brachten het volgende jaar door met het lezen van regels, het vergelijken van offertes en het voeren van talloze gesprekken over wat wel en niet mocht. We voelden ons soms als amateur-advocaten die proberen uit te zoeken waarom het getekende contract niet zo simpel is als het leek. Het werd een soort ‘waarom is dit zo moeilijk’-realityshow.

Uiteindelijk besloten we eind 2023 in zee te gaan met Arnaud. Hij kwam uit ons dorp, wat ons niet alleen het voordeel van lokale kennis gaf, maar ook de hoop dat dit goed zou zijn voor onze integratie. Wie wil er nou niet goede relaties opbouwen met de mensen in je buurt, toch?

We hadden afgesproken dat de werkzaamheden in april zouden beginnen, maar zoals het met veel grote projecten gaat, werd dat augustus. En plots stond hij daar, Arnaud, met een machinepark dat je normaal alleen in een speeltuin voor volwassenen zou verwachten. Daar gingen we, met grind, zand, en de grootste tanks die je je kunt voorstellen – 2500 kg per stuk. We dachten even dat we aan een nieuwe soort ‘grind- en zandkunst’ begonnen, maar nee, het werd al snel duidelijk dat er écht gegraven moest worden. En dat deed Arnaud. En graven. En nog meer graven.

De put die uiteindelijk ontstond, was zo groot dat je er makkelijk een klein zwembad in kwijt had gekund. Zo’n 10 x 6 x 6 meter. Ik keek naar beneden en dacht: “Dit is geen septic tank, dit is een klein stadion!” 

En toen plots stopte Arnaud met graven. Hij kwam naar ons toe, zijn gezicht ernstig. “Nous avons un problem”, zei hij. Een “grande” problem. Het bleek dat er onder de tanks een vloer moest komen, anders zouden ze gaan kantelen bij het stijgen van het grondwater. Ach, wat is nu een beetje extra werk? Als het moest, dan moest het maar. En dus gebeurde het.

Twee dagen later stond er om zeven uur ’s ochtends ineens een heel leger van vijf mannen voor onze deur. Ze kwamen niet om te ontbijten, maar om een vloer te storten. Het was alsof we in een komedie terechtkwamen. Tegen 09:30 uur hoorde ik ineens geen geluiden meer. Ik liep naar buiten en wat ik zag, was surrealistisch: de vloer was gestort en de mannen stonden in een kring, leegden een koud flesje Chardonnay. “Klus geklaard”, zei Arnaud met een glimlach. Bij het wegrijden, een beetje te enthousiast, raakte een van de mannen onze elektrische kast. – maar ach, de verzekering regelt dat wel, toch?

Arnaud, vastbesloten om niet alleen een septic tank maar ook onze hartelijke dank te winnen, had een week later alles keurig en netjes afgeleverd. Hij had zelfs het gastenveld geëgaliseerd en een soort golvend effect gecreëerd. De nieuwe weelderige groene kleur zorgde voor een rustgevende en uitnodigende sfeer. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Nu, als ik in de tuin sta, voel ik me als de koning van mijn eigen ‘groene paleis’.

Wat begon als een rustig leven in de natuur, kreeg al snel een nieuwe dimensie: het idee om een mini-camping te starten in onze boomgaard! En zoals bij elke droom die werkelijkheid wordt, kwamen er al snel een heleboel praktische zaken bij kijken.

Eerst was er het aanvragen van de vergunning. Zoals je je kunt voorstellen, was dat geen “laatste hand aanleggen en klaar” klus. Het was een proces waar geduld de sleutel was. Geduld, geduld en nog eens geduld. Het was een beetje als wachten op de bus die maar niet komt, maar gelukkig komt er op een dag altijd een bus. Maar we wisten toen al: het werk was nog lang niet klaar.

Wij hadden een plan: een haag, een mooie groene haag, voor wat meer privacy. Het leek zo simpel, maar zoals met alles wat met tuinieren te maken heeft, bleek dit makkelijker gezegd dan gedaan. In plaats van een paar schamele plantjes in de grond te stoppen, besloten we het groots aan te pakken: een kleine 300 haagplanten kwamen met ons mee uit Nederland. En niet zomaar haagplanten, oh nee! Diverse soorten, om het plaatje compleet te maken.

Daar stonden we dan, twee dagen lang, met een schop in de hand, onder een stralende zon en af en toe een onverwachte regenbui. En wat een werk was het! Maar op de een of andere manier, met een beetje doorzettingsvermogen, stond na die twee dagen een haag die je kon bewonderen. En als ik zeg ‘je kon bewonderen’, bedoel ik dat serieus. De haag is zo prachtig geworden dat we er bijna een klein standbeeld voor willen zetten. Misschien komt dat er nog wel, maar voorlopig is de haag de ster van de show.

Nu kijken we naar een groene muur die niet alleen onze privacy bewaakt, maar ons ook een gevoel van trots geeft. Want we hebben het niet alleen gedaan – we hebben het samen gedaan. En als het gaat om de mini-camping, dan is dit precies wat we wilden: een plek waar mensen kunnen genieten van de natuur, met een beetje extra privacy en veel groen om zich heen.

We zijn nog niet klaar met alle werkzaamheden, maar dit is een stap in de goede richting. En wie weet, misschien zitten we binnenkort wel te genieten van een glas wijn, de geur van de haag in de lucht en een tevreden gevoel van alles wat we samen hebben bereikt.